Prolog

Kometo,

czymże jest wędrówka bez celu? Wędrowałem chcąc poznać prawdziwe uczucie euforii, rozsadzającej mnie od środka. Euforii, która ma początek i koniec.

Niegdyś zapisałem, że koniec to początek nowej historii. Nowy początek, nowy szlak i nowy cel. Dowiódłbym tylko, iż ma wędrówka nie posiada mety. Odnajdę swoją przystań? Powiedz mi tylko, gdzie zatrzymać się mam.

A start? Zacząłem od tego miejsca, w którym teraz stoję i wpatruję się w przestrzeń, która dzieli mnie od Ciebie. Czy znajdę Cię zaplątaną wiatrem, objętą ramionami oceanu?

Płonie we mnie nadzieja, dusi się, próbuje opuścić, lecz nie pozwalam jej. To dobrze czy źle?

Płonę ciszą, nienagannie czystą. Płomień rozgarnia melancholie do spalonej rzeki wspomnień. Wyciszam szepczące serce. Wylewam sekundy na teatr słów. Gram duszą. Ścigam powietrza smak w trosce o skryte ścieżki ciemności. Zaczarowane, niepowtarzalne piękno.

Samobójcze, nieosiągalne piękno.

Olimp

Płonę ciszą, nienagannie czystą.

Olimpie,

Spalam się.

Patrząc dogłębnie na świat, chowam się  w świetle cienia. Głęboko zapuszczając się w gąszcz własnego umysłu. Zagubiłam się, odszukując drogę do  jaskini sprzecznych ze sobą uczuć. Zauważam zmiany w środku, gdzieś daleko. Nie potrafię do tego dotrzeć.

Spalam się.

Jestem codziennością niosącą za sobą zło. Monotonnością niosącą za sobą wszelkie konsekwencje za swe czyny. Wodospadem rutyny gojącej czas. Wpadam do czarnej dziury, odszukując niebo w ramionach zapachu bezpiecznego oceanu.

Spalam się.

Pękła bomba czasu, a ja topię się w zakamarkach chłodnego tenoru. Melodia grająca w mojej duszy świeci się beztrosko. Przechodzi przeze mnie masowa ilość gwiazd, by rozświetlić drogę sercu.

Spalam się.

Zamykam cząstkę kwiatu. Skrzydła trzaskają o budynek srebrnej maski uczuć. Żelazna brama otwiera się na błysk pieczęci serca. Smuga kryształu kieruje się w oddaloną woń aureoli żywiołów.

Spalam się, chroniąc Twoją drogę.

Kometa

...

Witajcie,

niestety nie przynoszę dobrych wieści, gdyż rozdział nie pojawi się w najbliższym czasie. Chciałam stworzyć coś, co będzie się podobać czytelnikom, jak i mnie. Chciałam być dumna z tego opowiadania, a wychodzi kompletne dno. Miałam nadzieję, że wciągnie mnie chociaż ta historia, do której jestem naprawdę przywiązana, choć tak rzadko dodaję rozdziały – i tak marnej jakości. Wprawdzie mam napisany rozdział, niestety nie tak jak chciałam. To co napisałam dotychczas nie sprawia, że jestem zachwycona. Postanowiłam zrobić korektę.

Inni sobie pomyślą; co? Jak to korektę? Co ona planuje? Już Wam mówię, chodzi o dokładne poprawienie, napisanie od zera opowiadania. Wiele rzeczy się zmieni, wszystko pójdzie innym szlakiem, mam tylko nadzieję, że mi się uda, bo zapał i chęci mam! Zacznę od razu pisać po testach, przez które będę przechodzić w przyszłym tygodniu.

To co dotychczas napisałam zostanie, jako dowód, że cokolwiek w ogóle napisałam. Mam nadzieję, że się nie poddam. Do tego muszę się wyrobić przed zakończeniem roku, więc chyba nie będzie tak źle. Obiecuję, że prolog pojawi się za dokładny tydzień, czyli 26.04.2013 roku, a może nawet w ten weekend? Nie jestem pewna, ale plany i wszystko inne mam. Heh, tymczasem mam nadzieję, że będziecie nadal ze mną.

Praktycznie wszystko mam rozplanowane, ale nieco może się zmienić. Mam nadzieję, że wyjdzie mi to na lepsze, gdyż chcę stworzyć coś z czym rozstać się nie będę mogła. ;>

Do zobaczenia Słoneczka! <3

Rozdział trzeci

Usłyszałam dźwięczny chichot. Eugenie, przeszło mi przez myśl, miałam ochotę ją zabić, choć mnie naturalnie nie wypadało. Otworzyłam zaspana oczy i spojrzałam na swoją siostrę, która bezczelnie grzebała w mojej szkatułce, gdzie trzymałam najważniejsze - drobne - rzeczy. Ona dobrze wiedziała, że nie może dotykać właśnie tej kasetki, a zrobiła to! Jędza mała, pomyślałam.

– Eugenie, lepiej się chowaj – wycedziłam przez zęby, a ona jak oparzona zamknęła szkatułkę, biorąc coś z niej i odłożyła ją na miejsce, w tym samym czasie wygramoliłam się z łóżka, nie zaprzątając sobie głowy zakładaniem obuwia na nogi. – No to już nie żyjesz. – Dodałam szybko, a ta jak na zawołanie zaczęła uciekać. Wybiegłam za trzynastolatką.

Biegłam za nią, nie patrząc na mijanych ludzi – wszędzie pałętała się służba. Wleciałam za siostrą do pomieszczenia, nie zważając na to czy ktoś jest w środku, czy też nie. Prychnęłam głośno, po czym usłyszałam ponownie chichot tym razem nie mojej siostry, przez jedno ucho wleciało, przez drugie wyleciało. Powolnymi krokami zbliżałam się do brązowowłosej(Eugenie).

– Oddaj mi to! – wycedziłam ponownie, a ona z radosnym uśmiechem pokręciła głową. – Eugenie, masz mi natychmiast oddać to co wzięłaś z mojej szkatułki. – W moim głosie można było usłyszeć podirytowanie i nacisk na dwa ostatnie słowa. Byłam zła, bardzo zła. A wściekła Beatrice, to nieobliczalna Beatrice.

– Ach, dziewczęta! – usłyszałam głos matki, wywróciłam oczami i odwróciłam się przodem do zgromadzonych. Byli tam wszyscy; moi rodzice, książę Sebastian, księżniczka Tatiana i małżonkowie. Wszyscy byli rozbawieni, choć w oczach mojej matki mogłam ujrzeć lekkie zdenerwowanie, natomiast w oczach Sebastiana zwyczajne rozbawienie oraz zaciekawienie.

– To niech mi odda! Dobrze wiedziała, że nie może tykać moich rzeczy – zawołałam zdenerwowana. Ani trochę nie było mi do śmiechu. Powstrzymywałam się od tego by nie powiedzieć swojej siostrze co o niej myślę, choć… nie, to odpada! Nie mogę zrobić czegoś takiego.

– Nie oddam ci – powiedziała melodyjnym głosem brązowowłosa. Na mojej twarzy zagościł łobuzerski uśmieszek.

– Czyżby? A mam powiedzieć rodzicom, co zrobiłaś ostatnio? – spojrzałam jej prosto w oczy, unosząc brew. – To już nie będzie tak miło, siostrzyczko. – Dodałam już ciszej. W milczeniu podała mi to co zabrała z kasetki i kiwnęłam głową. Nagle uświadomiłam sobie, że jestem w piżamie składającej się z krótkich spodenek i luźnej bluzki. Uśmiechnęłam się niewinnie w stronę zgromadzonych i kiwnęłam głową, próbując wyjść jakoś cało z sytuacji.

– A teraz przepraszam, pójdę… się przygotować – oznajmiłam i szybkim krokiem wyszłam z pomieszczenia. Odetchnęłam z ulgą i powolnym krokiem ruszyłam do swojego pokoju. Byłam zażenowana, tym faktem jak wyglądałam w ich obecności. Spuściłam głowę w dół, mijając wszystkich.

Usłyszałam na sobą męski, nieco zachrypnięty głos. Spanikowana zaczęłam iść szybciej, nie chciałam rozmawiać z nikim, zwłaszcza z Sebastianem, który wytrwale szedł za mną.

– Beatrice, proszę stój – powiedział swoim zmysłowym głosem, a ja jak na rozkaz zatrzymałam się i odwróciłam w jego stronę. Uległam, po prostu uległam. Spojrzałam mu w oczy, a na mojej twarzy pojawił się sztuczny uśmieszek. – Musimy porozmawiać z naszymi rodzicami, więc przyjdź na śniadanie, za dwadzieścia minut, dobrze? – Oznajmił i odwzajemnił mój uśmiech.

Kiwnęłam głową, milcząc cierpliwie, cofnęłam się i ruszyłam z powrotem do miejsca, gdzie spędzałam większość mojego czasu. Usłyszałam westchnięcie i odwróciłam się przodem do księcia. Uniosłam brew zaciekawiona.

– Coś się stało? – mruknęłam niewyraźnie, ale wiedziałam, że zrozumiał. Spojrzał na mnie tymi swoimi dużymi czekoladowymi oczami, a mi momentalnie nogi się ugięły. Jego tęczówki wyrażały smutek, zmieszanie i coś czego rozpoznać nie umiałam. Czułam, że jego nastrój udzieli też się mnie. Zagryzłam dolną wargę nie wiedząc co powiedzieć.

– Wiem, że nie chcesz wychodzić za mąż, niestety taka jest kolej rzeczy – szepnął na tyle głośno, bym usłyszała. Kiwnęłam głową, spuszczając wzrok na jego swoje ręce. Wzięłam głęboki oddech, po czym spojrzałam na niego ponownie. Odsunęłam się szybko od niego, gdy podszedł bliżej i ruszyłam bez słowa do swojego pokoju.

Boję się…

*

Weszłam bez pukania do jadalni, widząc, że Eugenie i Tatiany nie ma. Nie wiedziałam czy mam się bać, czy śmiać. Szczerze powiedziawszy miałam ochotę stamtąd wyjść, po czym wyjść do ogrodu albo na miasto, pragnę korzystać z życia, z pięknej pogody na dworze. Usiadłam spokojnie na krześle, po chwili drżącymi dłońmi nalałam sobie soku.

Cisza bardzo mnie irytowała.

– Słucham.. – powiedziałam zniecierpliwiona. Spojrzałam na nich i kiwnęłam głową by mówili w końcu.

– Powinniście ustalić najszybszą datę ślubu, Beatrice – odezwała się matka Sebastiana, a brew mimowolnie powędrowała do góry. – Nie chcieliśmy by Twoja siostra i moja córka słyszały o czym mówimy, więc śniadanie zjedzą w ogrodzie. – Dodała po chwili, a ja kiwnęłam głową na znak, że doskonale rozumiem co mówi. Nałożyłam sobie sałatki, spojrzałam na Sebastiana, który spojrzał na mnie z radosnymi iskierkami w oczach. Na samą myśl uśmiechnęłam się. Może to małżeństwo to nie taki zły pomysł? Beatrice co ty do diaska wygadujesz?!, skrzyczałam się w myślach i spuściłam wzrok na talerz.

– No dobrze – usłyszałam głos ojca. Westchnęłam i życzyłam wszystkim smacznego. Zaczęłam powoli konsumować danie. – Może za miesiąc? Dokładnie czwartego sierpnia, cudowna pogoda, goście… wielkie weselisko! – Zawołał z entuzjazmem, a ja jak na złość; zakrztusiłam się. Nie rozumiałam dlaczego ten pośpiech, nie moglibyśmy poczekać choć… całe życie? Przecież nigdzie nie ucieknę… no chyba, że sprzed ołtarza w dniu ślubu. Spojrzałam na nich dookoła, czując męską dłoń na moich plecach, przeszedł mnie przyjemny dreszcz i chyba osobnik, który mnie dotykał dobrze o tym wiedział, bo usłyszałam chichot Sebastiana. Wywróciłam oczami wzdychając ciężko.

– Czy nie możemy z tym poczekać…? Tak do końca mojego życia? – uśmiechnęłam się niewinnie, gdy nagle poczułam na swojej dłoni inną. Spojrzałam na mojego… narzeczonego pytającym wzrokiem, on uśmiechnął się tylko i pokręcił głową, że się nie zgadza. – Czyli czwarty sierpnia. – Dodałam cicho, a ojciec klasnął rozentuzjazmowany.

– Ach, doskonale! – zawołał Król Hallov. Skończyłam jeść sałatkę, pogładziłam się po brzuchu, czując narastający strach. Strach przed czwartym sierpnia.

– No i potem zostaje nam czekać na wnuki – odezwała się ciepło w naszą stronę matka Sebastiana.

– Ja sobie tego nie wyobrażam… ja i dziecko? Jestem za młoda, dajcie mi jeszcze jakieś dziesięć lat – powiedziałam szybko, po chwili milczenia usłyszałam wesoły śmiech. Spojrzałam na dwudziestolatka.

– No co było w tym śmiesznego? – szepnęłam mu na uszko, trochę… zmysłowym głosem. Jeśli mogłam go nazwać zmysłowym, po prostu nieco, hm, zachrypnięty z domieszką śmiałości. Zachichotałam widząc jego reakcję. Wstałam i ruszyłam w kierunku drzwi, przepraszając. Musiałam się przewietrzyć.

Beatrice Hallov… już niedługo.

*

{Nie sprawdziłam w ogóle tego rozdziału, jest krótki, byście nie umarli z nudów ;p

Przepraszam, że dodaję post co drugi miesiąc lub w ogóle co miesiąc, ale serio!, mam już kawałek następnego, wystarczy dopisać tu i ówdzie, co nieco i będzie gotów! Trzymajcie kciuki! 

Kocham Was, Pyszczki! Dziękuję za dziewięciu obserwatorów, jesteście wyjątkowi ♥!}