Prolog

Kometo,

czymże jest wędrówka bez celu? Wędrowałem chcąc poznać prawdziwe uczucie euforii, rozsadzającej mnie od środka. Euforii, która ma początek i koniec.

Niegdyś zapisałem, że koniec to początek nowej historii. Nowy początek, nowy szlak i nowy cel. Dowiódłbym tylko, iż ma wędrówka nie posiada mety. Odnajdę swoją przystań? Powiedz mi tylko, gdzie zatrzymać się mam.

A start? Zacząłem od tego miejsca, w którym teraz stoję i wpatruję się w przestrzeń, która dzieli mnie od Ciebie. Czy znajdę Cię zaplątaną wiatrem, objętą ramionami oceanu?

Płonie we mnie nadzieja, dusi się, próbuje opuścić, lecz nie pozwalam jej. To dobrze czy źle?

Płonę ciszą, nienagannie czystą. Płomień rozgarnia melancholie do spalonej rzeki wspomnień. Wyciszam szepczące serce. Wylewam sekundy na teatr słów. Gram duszą. Ścigam powietrza smak w trosce o skryte ścieżki ciemności. Zaczarowane, niepowtarzalne piękno.

Samobójcze, nieosiągalne piękno.

Olimp

Płonę ciszą, nienagannie czystą.

Olimpie,

Spalam się.

Patrząc dogłębnie na świat, chowam się  w świetle cienia. Głęboko zapuszczając się w gąszcz własnego umysłu. Zagubiłam się, odszukując drogę do  jaskini sprzecznych ze sobą uczuć. Zauważam zmiany w środku, gdzieś daleko. Nie potrafię do tego dotrzeć.

Spalam się.

Jestem codziennością niosącą za sobą zło. Monotonnością niosącą za sobą wszelkie konsekwencje za swe czyny. Wodospadem rutyny gojącej czas. Wpadam do czarnej dziury, odszukując niebo w ramionach zapachu bezpiecznego oceanu.

Spalam się.

Pękła bomba czasu, a ja topię się w zakamarkach chłodnego tenoru. Melodia grająca w mojej duszy świeci się beztrosko. Przechodzi przeze mnie masowa ilość gwiazd, by rozświetlić drogę sercu.

Spalam się.

Zamykam cząstkę kwiatu. Skrzydła trzaskają o budynek srebrnej maski uczuć. Żelazna brama otwiera się na błysk pieczęci serca. Smuga kryształu kieruje się w oddaloną woń aureoli żywiołów.

Spalam się, chroniąc Twoją drogę.

Kometa

...

Witajcie,

niestety nie przynoszę dobrych wieści, gdyż rozdział nie pojawi się w najbliższym czasie. Chciałam stworzyć coś, co będzie się podobać czytelnikom, jak i mnie. Chciałam być dumna z tego opowiadania, a wychodzi kompletne dno. Miałam nadzieję, że wciągnie mnie chociaż ta historia, do której jestem naprawdę przywiązana, choć tak rzadko dodaję rozdziały – i tak marnej jakości. Wprawdzie mam napisany rozdział, niestety nie tak jak chciałam. To co napisałam dotychczas nie sprawia, że jestem zachwycona. Postanowiłam zrobić korektę.

Inni sobie pomyślą; co? Jak to korektę? Co ona planuje? Już Wam mówię, chodzi o dokładne poprawienie, napisanie od zera opowiadania. Wiele rzeczy się zmieni, wszystko pójdzie innym szlakiem, mam tylko nadzieję, że mi się uda, bo zapał i chęci mam! Zacznę od razu pisać po testach, przez które będę przechodzić w przyszłym tygodniu.

To co dotychczas napisałam zostanie, jako dowód, że cokolwiek w ogóle napisałam. Mam nadzieję, że się nie poddam. Do tego muszę się wyrobić przed zakończeniem roku, więc chyba nie będzie tak źle. Obiecuję, że prolog pojawi się za dokładny tydzień, czyli 26.04.2013 roku, a może nawet w ten weekend? Nie jestem pewna, ale plany i wszystko inne mam. Heh, tymczasem mam nadzieję, że będziecie nadal ze mną.

Praktycznie wszystko mam rozplanowane, ale nieco może się zmienić. Mam nadzieję, że wyjdzie mi to na lepsze, gdyż chcę stworzyć coś z czym rozstać się nie będę mogła. ;>

Do zobaczenia Słoneczka! <3